Just keep smiling!

Het poesje keek haar broertje vriendelijk aan, ze keek naar hem op het was haar voorbeeld!. Nou was zij een minuut ouder, het leek net alsof hij de oudste was. Hij was groter en stoerder en kwam altijd voor dark en haar op. Haar blik viel op het uitgestrekte land voor haar. Ze vroeg zich af waarom Stormkit haar hierheen bracht. De twee zouden eigenlijk in de buurt van hun pleegmoeder en Darkit moeten blijven. "Eh, Storm is dit wel een goed idee?"piepte ze zachtjes haar broertje angstig aankijkend. Stormkit draaide zich abrupt om "Hahahaa nein , dis ist meine awesome plan!" grinnikte hij "Wir gehen op onderzoek aus in Riverclan!". Het kater trippelde vrolijk verder. Twijfelend stapte ze achter hem aan af en toe omkijkend in de hoop dat hun pleegmoeder er achter was gekomen en hun kwam halen. Na een tijdje lopen zetten de twee voet op riverclan territory, ze was uitgeput en hoopte dat het katertje even zou stoppen. Ze kwamen aan bij een hoger gelegen stuk grond en hun vacht zat onder een dikke laag modder. Ze zag hoe haar broertje trots op een omgevallen boom stapte en begon te schreeuwen "Vanaf nu is dieser territory van mich, das awesome shadowclanleader!". Ze kromp in een "Dadelijk horen ze ons storm!" piepte ze angstig. Stormkit sprong er van af en liep haar richting in "Soldaat, we blijven hier dis ist meine territorium nu. Ich doe was ich wil!" schreeuwde hij , tot dovekits grote verschrikking, wat als riverclanner hen vonden, ze zouden hun opeten!. "En bovendien" begon het katertje "niemand doet kits was aan het ist tegen die code. En al helemaal niet als ze awesome zijn zoals ik!". Ze knikte maar, ze durfde niet tegen storm in te gaan, hij was te koppig en sterk ze kon nikst tegen hem beginnen. Plots klonk er een luid gelach, ze verstijfde en tot haar grootste schrik zag ze hoe haar broertjes vacht omhoog schoot en hij zijn nagels in het zand boorde, klaar om aan te vallen. Twee katten verschenen, beide groot en machtig, duidelijk warriors. Ze keek haar broertje angstig aan, hij had hen weer in de problemen gebracht maar dit keer kon het aflopen met een straf veel erger dan een dag in de nursery blijven, dit keer kon het eindige met de dood!. "Kijk , kijk wat hebben we hier!" begon een zilveren poes grinnikend "Twee kleine shadowclannertjes, verdwaald?!" lachte ze spottend. Dovekit kromp in een toen haar broertje hen respectloos aan keek en zei " Was doet du hier!". De tweede kat kwam naar voren een kater met een dikke zwarte vacht en groene ogen "Wat ben ik toch bang kom silverflight we moeten vluchten!". De twee riverclanners leken wel te stikken in hun lachbui. Maar stormkit leek het nog niet door te hebben dat ze gevaar liepen " hoe durftst du ich bin awesome!" schreeuwde hij en hij wierp zich op de zilveren poes. Maar de poes leek geen moeite te hebben hem te ontwijken in haar lachbui " oh nee, we worden aangevallen!" gierde ze pesterig " door een blinde kip, met rare ogen!. Ze keek geschrokken op , dat had de poes toch niet echt gezegd hè?. "Ik wil niet respectloos zijn hoor , maar alstublieft laat ons gaan we wouden alleen maar even kijken het gebeurt nooit meer, dat beloof ik!" piepte ze vriendelijk. "Ik denk dat we ze een lesje moeten leren Silver" sprak de kater weer terwijl hij zijn duistere blik op storm gericht hield. De zilveren poes knikte en kwam dichterbij het arme poesje. "Alstublieft, laat ons gaan!" piepte ze vol angst. Maar de poes schudde haar kop " woorden geloof ik niet kleintje het word tijd dat het shadowclan tuig hun lesje leert!". Ze zag hoe haar broertje vrijkwam uit de grip van de zwarte kater en hun richting in sprintte "Nein!". Silverflight keek hem grijzend aan toen storm tussen de twee sprong " Laat haar met rust!" schreeuwde hij woest. Maar de zwarte kater was inmiddels ook komen opdagen en sloeg het albino katertje tegen een harde rots. Dove zag hoe storm bloed ophoestte, ze wou naar hem toe hem helpen maar de silveren poes greep haar kans en duwde met al haar kracht de arme kitten tegen de grond. In haar ooghoeken zag ze storm worstelend onder de gighantische kater, hopeloos natuurlijk. Vol afschuw zag ze hoe de borst van haar broertje opgekrabt. Wat begon als een leuke trip door shadowclan territory eindigde in een bloedbad. Ze hoorde goed wat de zwarte kater zei in zijn raspende stem" oke arrogante haarbal, ik hoop dat je je lesje geleerd hebt nu kun jij toe kijken hoe je zusje pijn word gedaan". de kater lachte " waarom was je toch zo koppig waarom sprong je dan tussen silverflight en haar prooi. Je weet toch dat het onbeleefd is om midden in een gesprek er tussen te springen?". Haar blik viel weer op de poes die boven haar uit torende, angst vulde haar helde blauwe ogen toen de poes haar lange nagels in haar bruine vacht boorde. Bloed droop langs haar nek naar benden toen ze naar adem snakkend om haar broertje schreeuwde. Maar hoe hard het witte katertje ook worstelde hij kwam maar niet uit de grip van de kater. Langzaam voelde ze hoe haar hoofd zwaarder werd, en haar oogleden dicht vielen...

Het katertje schreeuwde het uit toen zijn zusje haar ogen sloot, hij worstelde en worstelde maar kwam maar niet uit de strenge greep van de kater. " hoe durven jullie das ist eine kitten, het ist tegen de regels!". De kater keek hem aan " net als de grens oversteken , maar ach je moest zo nodig de held zijn niet waar?" hij kwam wat dichterbij en duwde zijn nageks nog dieper in storms vlees " met heldhaftigheid kom je nergens kit, je hebt zojuist gefaald in het reden van je geliefde zusje als ik jou was zou ik dood willen of de clan verlaatte!". De zilveren poes kwam nu ook hun richting in, met een duivelse grijns op haar bebloede gezicht. Zijn blik viel op het lichaam van zijn zusje die opengereten was, hij zag nog de angst in haar blauwe ogen. "Kom we gaan, hij is het niet waard gedood te worden. hij moet maar lijden, met de gedachten in zijn hoofd, de gedachte dat hij de oorzaak van zijn zusjes dood is". De blik van de poes viel op de wond in in zijn borst " en zo te zien heeft hij een prachtig aandenken aan ons!" sprak ze grijnzend. Hij wou op staan maar de pijn was te erg, hij was duizelig en voelde dat hij veel bloed verloor. De albino kater hoorde de twee riverclanners vertrekken. Waarom was hij hierheen gekomen, waarom had hij zijn zusje erin meegesleept door hem was ze dood!. Maar in plaats van schuldgevoel voelde hij een sterke haat groeien. hij zal nooit stoppen , noot maar dan ook nooit stoppen tot dat iedere riverclanner dood was. hij zou hun nekken oprijten en lachen. Hij was awesome en dat zou hij laate zien. Met zijn laatste kracht stapte hij naar het genen dat was overgebleven zijn zusje en legde zijn kop op haar schouder " ik zal wraak nemen, ik zal je wreken dovepaw!". Hi voelde hoe zijn oogleden langzaam dichtvielen en de wereld om hem heen begon te draaien. Daar lag het katertje dan bewusteloos en onder het bloed liggend over zijn gedode zusje op riverclan territory tot een uur later een shadowclanner hen vond en ze terug bracht naar het kamp. En tot de dag van vandaag is storm opzoek naar wraak, nooit zal hij riverclan vergeven voor wat ze hadden gedaan. hij zou ze allemaal doodde een voor een. En nog altijd heeft hij een litteken op zijn borst , een litteken van zij gefaalde poging zijn zusje te redden uit de klauwen van twee riverclan warriors!.

Hij sloeg zijn nagels in de harde aarde zijn ogen gericht op de kleine bruine kater , zo te zien was berwald een stuk verder op. Hoe durfde ze weg te gaan ? , wat moeste ze zonder hem beginnen ? . Bloed droop nog altijd langs zijn nek naar beneden . Berwald had hem tegen de grond gewerkt nadat matthias zowat zijn oor eraf sloeg , en de blauw grijze kater was daarna weg gegaan samen met tino . Maar de rogue was hen gevolgd , dit kon hij niet tolereren , dit kon hij niet laten gebeuren . Hij slikte , zijn blauwe ogen waren gevuld met razernij en gekte . Snel glipte hij de bosjes uit en sprong richting tino . Sloeg zijn klauwen tot diep in zijn licht bruine vacht en zag de schok in zijn paars blauwe ogen . De kleine kater viel met een smak op de ijs koude grond . Berwald draaide zich om , zijn blauw grijze vacht  schoot omhoog van woede en pijn . Matthias lachte , al lang vergeten dat een van zijn  beste vrienden aan het dood bloede was . "Hoe denk je het uit te houden alleen als je niet eens je beste vriend in veiligheid kan houden ..." . Berwald rende zijn richting in zijn blauwe ogen emotieloos. Matthias voelde hoe scherpe nagels zijn rug door boorde , hij sprong op , maar het lukte niet om de kater van hem af te krijgen ."Blijf bij mij Ber dan ben je veilig !" siste matthias moeilijk . Nu greep berwald zijn keel en drukte zijn nagels in zijn vel "Snap je het niet Matthias!" siste hij emotieloos en duister " Laat het me uitleggen , ik ben er klaar mee!. Alleen maar een plaats achter je te hebben " . Matthias slikte , nog altijd proberend uit de greep van de kater te komen . De blauw grijze kater ging verder " Beschermd worden is makkelijk , maar hetzelfde als zwak genoemen te worden . Ik kan daar alleen maar staan en toe kijken , terwijl jij de enige bent die gewond raakt . Het hoort niet , het is fout ! ." Matthias verstijfde , verloor hij nou echt ?. "Dom!"was het enige wat hij kon uit brengen terwijl zijn ogen langzaam dicht vielen ...

Sloom opende hij zijn ogen , het had gesneeuwd en de wereld om hem heen was wit gekleurd. Hij keek versuft naar zijn lichaam " Waarom is er geen bloed , waarom leef ik ...". Hij lachte zijn ogen sluitend "Hij heeft het niet afgemaakt ..." Hij kneep zijn ogen dicht "Dom..." hij lachte weer zacht en moeilijk "Maar ... maar waarom " hij duwde zijn poot naar waar zijn hart zat [b]"Doet het hier pijn ..."

Ze slikte, al haar aandacht op het rustige kamp voor haar gericht. Haar vacht besmeurt onder modder, haar heldere blauwe ogen gevoelloos. Ze spande geen enkele spier, en bewoog geen enkel haartje, het was stil. Op het geluid van haar vrienden en volgelingen hun ademhaling nu . Iedereen was gespannen maar gedreven, gedreven hun leadster aan te vallen. En vaarwel te zeggen tegen haar tirany, tegen haar machtslust en al helemaal haar arrogantie. Een kater kwam naast haar staan. Zijn gladden witte bemodderde pels strook langs het haarre. Hij keek haar zacht aan "Je bent er klaar voor wolftail, wij staan achter je" Sprak hij zacht en kalm. Wolftail wiebelde onzeker met haar oren " Ik weet het niet whiteflake, ik ben diegene die...je weet wel". Ze duwde haar snuit in die katers pels "Wij weten hoe moeilijk het is en we steunen je tot het einde!". Ze keek haar jeugdvriend aan, de twee trainde vroeger samen en hadden altijd zij aan zij gevohten. Ze keek naar de andere, die er onzeker bij stonden maar in hun ogen zag de warrior vechtlust en trots. Ze knikte en deed een paar stappen voor uit, ze was er klaar voor, er klaar voor te vechten tot haar dood voor de vrijheid van aar clangenootte. Ze legde nog een laatste blik op whiteflake, die haar bemoedigend toe knikte. Heel even sloot ze haar ogen, en gaf het startsein. Met een hard gekrijs vielen de opstandelingen binnen en sprongen bovenop de vijand. Diegene die brook steunde, hadden zich al klaargemaakt voor een gevecht en tot wolftails grootste schrik stond daar... voor de leadersden haar broer. De bruine kater keek haar giftig aan, ze slikte nog een keer voordat ze ook naar vorensprong, het slagveld op. Overal hoorde ze gekrijs en bloed kleurde algauw de bodem rood. Ze probeerde niet om haar heen tekijken, al haar concentratie op haar missie te houden. Maar al gouw dwaalde z af ze zag nightpelt, de zwarte poes werd tegen de grond genageld door een oude bekende, tigernose. Snel sprong ze boven op de cyperse kater en zette haar tanden in zijn nek. Het deed haar pijn een oude vriend te moeten aanvallen maar de kater had de verkeerde kant gekozen. Ze sloeg haar achterpoten in zijn rug en liet niet los tot hij zich opgaf en weg renden. Haar blik viel op Nightpelt, de poes lag bewegingsloos op de koude grond haar zwartepels onder het bloed. De poes was met starclan nu, wolftail keek in de poes haar gelen ogen ogen die langzaam verduisterde. Ze zuchtte , het was nu niet de tijd te rouwen, ze moest door. Vol tegenzin sprintte ze verder, ze had haar oude apprentice verloren, maar ze moest door!. Kokhalsend stapte ze verder , ze werd aangevallen door velen katten, maar werd constant gered door haar vrienden.Ze doodde een aantal tegenstanders, joeg er een aantal weg Ze bleven maar zeggen dat ze door moest lopen, en haar missie moest vervolgen. Eindelijk was het zo ver na meters van lopen langs lijken van vrienden en kenissen, na het zien van gewonden warriors en zelf enkele apprentice`s was er dan eindelijk, haar moeders den. Ze zetten een stap naar binnen maar werd al gouw tegen gehouden door een grote kat. Met een klap kwam ze op de grond terecht. Voor haar stond haar broer, de grote bruine kater keek haar minachtend, zijn klauwen in de grond geboord "Hoe durf je je eigen moeder aan te vallen!" siste hij "waar is je loyaliteit gebleven zus?!". Wolftail stond op, haar woeste blik op haar broer gericht " die verdween samen met mijn liefde voor jou!" gromde ze, terwijl ze haar staart drijgend heen en zwiepte "Je verraden ons, hufter die je bent!". Ze pinde haar broer tegen de grond "Jij kent geen loyaliteit, je bent een opportunist die altijd de winnende kant kiest!" ze duwde nog verder "Je mag dan wel slim zijn, je bent niet dapper,sterk en loyaal, je bent een slap excuus voor een warrior!". Haar broer staarde haar even aan voor hij zich omrolde en boven wolf uittorende "Ik ben hier niet diegene die sterft!" siste hij zijn nagels borend in zijn zusjes vacht . "Het boeit me niet wat je zegt, kijk om je heen , kijk wat je gedaan hebt!. En dan noem je mij een slap excuus voor een warrior!". De poes keek even om haar heen de kater had gelijk. Ze schudde haar kop " Je verwaarloosde je dochter, je partner allemaal voor een thunderclan poes. Je veraadde je clan en ging ook nog eens vreemd!. Je liet je gezin in de steek owlheart, je liet silentkit achter mistyflight!.". Haar broer keek even weg alsof hij wou ontkennen wat hij gedaan had " Jij ging met een shadowclanner!" spuwde hij uit het niets. Wolftail keek hem verontwaardigt aan. Oakwing, de shadowclan warrior van wie ze hield en nog altijd van houd. Ze had hem verlaatte haar kit aan hem gegeven om loyaal aan haar clan te kunnen blijven. "Die ik dumpte om loyaal te blijven!" Ze duwde de kater van zich af "Je bent een hufter owlflight een verdomt slimme hufter!". Ze zag hoe witeflake zich op de kater wierp"Wolftail ga!" schreeuwde hij onder het worstelen door. Ze knikte dankbaar en stapte dan eindelijk het hol binnen. Ze zag aar moeder in een donker hoekje "Brookstar!" siste ze en ze ontbblootte haar bebloedde tanden. De leadster keek op haar ogen duister en een grijns op haar gezicht "Ga je me echt doodde, mijn dochter, na alles wat ik voor je deed?". De roodbruine poes stond op. Wolftail twijfelde geen seconden " wat bedoel je , het afnemen van mijn vrienden, mijn vader laten sterven zonder hem te helpen?". Ze zag hoe brooks gezicht ijskoud bleef, alsof het haar niet kon schelen. Siedent deed ze een stap dichterbij. Haar moeder draaide zich abrurpt om "Je bent mijn dochter niet meer!"sprak ze kalm. Wolftail verstijfde, ze was verstootte?!: Ze schudde haar kop het was klaar, het was gedaan met brookstar " Je bent er ook nooit Èèn gewest!" bromde ze terwijl ze haar nagels in haar moeders pels sloeg. "Ik zal ieder leven uit je slaan, ik zal er van genieten en ik zal geen meedelijden met je hebben!" Ze duwde haar moeder tegen de scherpe rots en duwde haar op en neer, leven voor leven. Er was bloed, veel bloed , gekrijs en een hatelijke blik die haar bleef aanstaren maar ze stopte pas toen erg geen geluid meer was. En het lichaam van haar moeder levensloos naar beneden zakten. De hele den was besmeurd onder het bloed, en ze deed moeite er naar te kijken. Ze zuchtte en stapte de den uit, het kamp zag er rommelig uit overal was bloed, plooien vachten en gewonden. Er tussen lagen een aantal lijken. Sommigen vielen te herkennen andere waren te vies om ook maar naar te kijken. Ze sprong op tak en schraapte haar keel " Brookstar is dood!" schreeuwde ze boven het geluid van de strijd uit. Er klonk gejuich en een aantal warriors vluchtte het kamp uit. Tot haar verrassing waren er veel meer warriors bijgekomen, en ze waren blij. Ze waren allemaal besmeurd onder het modder en bloed maar er kwam een nieuwe energie in wolftails lichaam. De deputy was dood de leadster was dood, ze waren vrij eindelijk vrij!. "Het is tijd voor een nieuwe leadster!" shreeuwde ze. Er viel een stilte en alle ogen waren op haar gericht. Toen plots een stem door het kamp galmde " Wolfstar, wolfstar!" de stem kwam van een oudste, zijn vacht dof maar zijn ogen stonden krachtig. Meer volgde en al gouw klonk de naam door het kamp. Wolftail knikte uit respect toen plots haar blik over een lijk gleed, ze slaakte een kreet van verdriet toen ze een witte pels onder het bloed bespeurden. Vol argwaan sprong ze van de tak en boog zich over het lijk " Whiteflake..." snikte ze, nu pas zag ze het aantal lijken, ze verstijfde "Goldenstream...Skyclaw..." Al haar vrienden.... al haar jeugd vrienden of zelfs daarvoor ze waren... Ze krijste, en vervloekte starclan, ze keek weer om haar heen de clan had zich om haar heen verzameld. Met verdrietige blikken op hun gezichten. Een kitten renden naar voren " Papa!". Ze herkende frostkit, het jong van haar dierbare vriend whiteflake. Vol verdriet staarde ze naar het schouwspel van rouw voor haar. Nadat ze haar clan de kans gaf te rouwen sprong ze weer terug op de tak "Riverclan... vrienden....familie... we hebben velen verliezen gehad. Bloed heeft gevloeid door het kamp , riverclan bloed. Broeders streden tegen elkaar vandaag, doodde elkaar. Maar jullie hier voor mij, jullie overleefde wij overleefde Riverclan overleefde. Het bloed dat hier gevloeid heeft stroomt door allen van ons. Riverclanbloed, het bloed van waren strijders, het bloed van onze voorouders stroomt door jou aderen. We delen iets met zijn allen, wij zij een geheel, deze warriors, apprentice`s gaven hun levens voor ons , voor jou. Wij zijn riverclan, wij overleven de grootste overstromingen, de heftigste stormen en de strenste winters. Wij zij riverclan en wij overleefde dit, een gevecht in de clan!. We zullen hereizen uit onze assen en de kracht die deze doodde ons gaven de kans die deze warriors ons gaven gebruiken, we zullen de sterkste lan van het wout worden voor hun. De kracht van riverclan zal hereizen als het water op on territory!". Een luid gejuich klonk door de clan, toen plots haar blik viel op een beweging in de schaduwen " Owlheart laat jezelf zien!". De bruine kater hinkte naar voren " alsjeblief zusje....alsjeblieft!"smeekte hij. De poes keek hem kill aan " Je bent een verraader een player en een hufter. Waarom zou ik , waarom zouden wij jou vergeven?!" siste ze. De kater keek op "omdat panther het niet gewild zou hebben!". Wolftail verstijfde "hoe durf je zijn naam uit tespreken, ik ben klaar met jou!" gromde ze " Dood hem!". Op dat teken sprongen drie warriors boven op de kater een luid gekrijs klonk wat eindigde in gerochel. Ze keek vol woede toe, toen plots haar blik op silentkit viel, haar vader, haar vadet was zojuist gedood!. Ze sprong van de tak af en liep naar het lijk van haar broer " het spijt me dat het zo had moeten lopen" sprak ze ijzig ze draaide zich om en verdween in het struikgewas...

Dagen volgde en wolfstar had haar nieuwen titel gekregen, het kamp was schoongemaakt door de regen en alles leek goed te komen. Na haar broers dood waren er nog drie warriors gedood voor de ogen van de clan. Andere brook supporters waren gevlucht en zijn rogues. De clan leek sterker dan ooit, en iedereen leek te vreden oven hun sterke leadster. Dit was was riverclan al jaren nodig had een sterke leader die klaar stond te vechten tot haar dood. En na 6 jaar hadden ze die dan eindelijk. De jongen leadster wolfstar, die samen met de dapperste krijgers in opstand kwam tegen haar moeder en broer en overwon. Riverclan was weer sterk. Maar nooit zal wolfstar vergeten, hoe haatelijk haar moeders ogen haar aan hadden gestaart en hoe woest haar broer was geweest toen hij gedood werd. Nooit zal riverclan dit verlies vergeten, nooit....