Scared?(Sweety)

Hij glipte door het struikgewas , zijn kop laag hangend en zijn spieren gespannen . Hij slikte , al zijn concentratie op de rat voor hem geworpen . Hij leunde naar voren , zijn staart op de grond geduwd . Met een waggelende sprong sprong hij op , greep de rat en viel op de grond. De klap was zo hard dat hij het angstige beestjes los liet en hij versuft opkeek. Hij stond weer op likte zijn in de war zittede vacht omlaag , nou ja voor zover dat kon en trippelde verder. Lukas had weer is geen zin in een sociaal leven dus was hij alleen . Emil was ook op jacht gegaan , de jonge kater wauw altijd alleen zijn dus liet de goud kleurige kater hem gaan . Hij zuchtte terwijl hij ergens verderop neer ploft op de harde rots grond . Daar lag hij dan tussen het dikke struikgewas op een rots . Heel even sloot hij zijn ogen , de steen was warm van de zon die er nu al dagen op had gestaan en matthias voelde de warmte door zijn lichaam vloeien . Voor zich zag hij tino de kleine bruine kater was samen met berwald gevlucht , maar matthias wist nog goed goe hij hem had neer geslagen in de hoop dat hij dan niet zou vluchten . God wat was hij dom!. Nu was hij even alleen , de stilte irriteerde hem kapot dus stond hij op . Een geur kwam zijn gebied binnen een vrouwelijke geur om precies te zijn. Enthousiast stont hij op terwijl hij de geur volgde "Laat jezelf zien dit is mijn gebied!" Schreeuwde hij hard..

Ze was alleen, bang, moe, koud en verdrietig. Ze voelde zich helemaal niet goed. Ze was nu zeker al 5 weken, en misschien nog wel langer, aan het lopen. Natuurlijk met pauzes om te eten en te drinken en natuurlijk ook om te slapen. Maar ze was nog nooit zó moe geweest...
Verdrietig sjokte de zwart-witte poes verder. Ze was mager, zat onder de modder. Ze zag er gewoon niet uit. Al haar spieren deden pijn. En niet alleen fysiek, ook mentaal had ze pijn. Ze was vanbinnen al helemaal ingestort. En het duurde niet lang meer totdat dat ook met haar lichaam gebeurde...

Ze had haar thuis, haar schuur was ze opgeroeid was, achtergelaten. Ze had Birdsong, haar pleegmoeder achtergelaten. Birdsong was al dood, maar het voelde alsof ze haar in de steek liet. Maar wat moest ze daar nog? Ze had daar niets meer. Ze werd telkens herinnerd aan haar jeugdherinneringen en Birdsong. Niet dat dat zo vreselijk was. Maar Sweety kon er niet tegen herinnerd te worden aan Birdsong. Eerst was ze boos geweest toen haar pleegmoeder haar vertelde dat ze niet haar echte moeder was. Maar later zag ze in dat dat om een reden moest zijn geweest. En ze kon er gewoon niet tegen telkens als ze daar rondliep het graf te zien. Het was de beste moeder die ze zich kon wensen, vond Sweety. Ze had niets met haar moeder. Ze wist niet hoe die eruit zag, wat voor karakter ze had... Maar toch was ze zo nieuwsgierig... Ze was gaan zoeken, maar kwam weer terug naar de schuur. Daarna kon ze er niet meer tegen en is ze weer weggegaan. Maar dit keer voorgoed... Als je nu aan Sweety zou vragen om haar weer terug naar de schuur te brengen wist ze zeker dat ze niet meer terug zou vinden. Misschien, toch ergens wel, maar dan zou dat heel lang duren...
Nee, ze was nu weg en ze zou nooit meer terug kunnen. Aan de ene kant maakte dat Sweety enorm verdrietig. Maar aan de andere kant was ze ook een beetje opgelucht. Misschien omdat ze, waar dan ook, een nieuw leven kon opstarten. Een nieuwe leven...

Moe en langzaam liep de magere poes verder. Ze had er geen zin meer in. Ze had al een keer overwogen van een hoge rots af te springen, maar ze had het niet gedaan. Ze kon het niet. Nog niet... Ze stopte even. Uitgeput en hijgend keek ze op. Ze had die hele tijd alleen maar naar te grond gekeken. De laatste paar dagen was ze zo verzwakt dat ze telkens struikelde. Dus besloot ze maar om gewoon naar de grond te kijken zodat ze niet meteen weer zou struikelen. Daardoor kon ze ook niet zo gemakkelijk zien waar ze heen ging. Dus af en toe stopte ze en keek ze even om haar heen, om daarna weer verder te lopen.
Voor haar zag de bos. Bos... Ze wist niet wat ze ervan moest vinden. Bos, wat had ze nou aan bos? Naast het bos zag ze iets wat een vlakte leek, er stonden tenminste bijna geen bomen. Aan de andere kant was meer water. Ze kon ook nog ergens iets van ander soort bomen zien, sparrenbomen of zo. Oké, misschien waren daar wel genoeg dieren in dat bos om even een tijdje daar te blijven. Het zag er levend uit. Sommige stukken bos waren allemaal nog dood, of daar kon je gewoon helemaal niets vinden. Het zag er veelbelovend uit en dat gaf Sweety een klein beetje hoop. Maar ze wist dat die hoop ook schijn kon zijn...
Ze liep weer verder, haar gele ogen naar de grond gericht. Na een paar meter bleef ze weer staan. Ze had iets geroken, maar wist niet precies wat. Ze stak haar kopje in de lucht en snoof. Een windvlag kwam haar kant op en bracht een geur mee. Sweety kon het eerst niet goed herkennen, maar het kwam haar wel bekend voor. Toen ze het nog een keer rook wist ze het. Katten. Katten! Katten, iets wat ze al sinds zó lange tijd niet meer geroken had... In het begin van haar reis was ze af en toe nog katten tegengekomen. Maar in plaats van bij hen aan te sluiten ging ze verder. Toen was ze ook nog in een goede moed. Daarna heeft ze wekenlang geen kat meer gezien. En nu, na wat het leek een eeuwigheid, rook ze katten. Hoop vulde haar ogen en een warm gevoel stroomde door haar lijf. Het zou zo fijn zijn weer wat soortgenoten te leren kennen...
Met hernieuwde enthousiasme en hoop liep ze verder. Ze rende niet, dat kon haar lichaam niet aan. Maar ze liep wel erg snel. Dit keer had ze haar kop omhoog geheven en snoof keer op keek de lekkere geur van katten op.

Na, wat het leek heel lang lopen, kwam ze aan bij het gebied. Het bos was nu vlak bij haar. Nu kon ze ook alles beter zien. Ze zag net dat het stukje water ook een paar eilandjes had. De vlakte wat ze had gezien was inderdaad echt een vlakte. En het bos, dat was meer een oerwoud. En die andere soort bomen, dat waren inderdaad sparrenbomen. En ze zag nu ook dat de grond een soort moeras was.
Ze liep verder, nu iets langzamer dan eerst, maar nog steeds snel. De geur van katten was nu goed te ruiken en Sweety genoot ervan.
Voorzichtig liep ze door een paar bosjes. Opeens hoorde ze een stem. De stem was hard en het schreeuwde, maar voor de magere poes klonk het als muziek in de oren. 'Laat jezelf zien dit is mijn gebied!' Schreeuwde de stem. Snel liep Sweety ernaar toe. Ze hoorde de zin maar vaag, zo was ze blij dat ze eindelijk katten tegenkwam. Het bosje eindigde en daar stond ze dan, tegenover een andere kat. Het was een rode met witte kater. Blij keek ze hem aan. Ze hijgde zwaar en haar hele lichaam trilde, maar ze voelde zich in een hele lange tijd eindelijk gelukkig.
Ze bleef maar hijgen, ze kon geen woord uitbrengen. Ze wist niet wat ze moest zeggen, ze was uitgeput en eigenlijk ook te moe om iets te zeggen. Ze bleef de kater maar aanstaren, met die blije blik. Op haar gezicht vormde zich een brede lach, terwijl er geen geluid uitkwam.
Toen zakte ze door haar poten. Ze was zo moe en haar ontmoeting met de kater hadden haar helemaal uitgeput. Ze zakte op de grond en bleef liggen. Wow, de grond ligt best lekker, dacht Sweety. Ze sloot haar ogen om te genieten van het moment...


~ Oké, Sweety is dus aangekomen. ^^
Ze is niet dood en niet bewusteloos, alleen heel erg uitgeput.

Er verscheen een poes , opgelucht en teleurgesteld dat het Jack niet was liep hij een metertje naar voren . De zwart witte poes rende vrij hard maar Matthias hoorde het zware hijgen bij iedere stap die ze in zijn buurt zetten . Nu stond ze vlak voor hem , matthias keek haar haan niet wetende wat hen overkwam . Het zou vast lang geleden zijn dat hij zo'n knappe kater had gezien . Hij glimlachte maar toen plots de poes door zakte . Paniekerig , probeerde hij haar op te vangen alleen maar te ontdekken dat de poes rustig op de warme stenen lag , haar ademhaling wat rustiger . Hij dacht aan wat lukas gezegt had laatst , wat was het ook al weer ? . Iets over hoe je normaal hoi zegt ?. Hij lachtte "Ook hallo , je hebt toch wel door dat dit mijn gebied is ? ". Ergens wist hij maar al te goed hoe het was om te reizen , de vermoeidheid . Maar dit is en blijft zijn terrein en dat zou hij laten weten ook !.

De warme stenen lagen best lekker na zo'n vermoeide reis. 'Ook hallo, je hebt toch wel door dat dit mijn gebied is?' De woorden kwamen maar half over. Sweety was te ver in haar ''slaap.'' Ze glimlachte, ook al wist ze niet zeker of dit het juiste antwoord was. En of het wel gezien werd als antwoord. Maar dat maakte haar niet uit. Ze had teveel doorstaan... Als ze was uitgerust zag ze wel verder.
Ze hoopte maar deze kater aardig was. Ze was in het begin van haar reis verschillende katten tegengekomen. Sommige waren aardig en zorgde voor haar. Maar sommige hadden ook misbruik gemaakt van haar vermoeidheid en verleden. In het begin had ze af en toe nog verteld waarom ze op reis was. En meestal was dat niet goed uitgepakt. Dus besloot ze niet meer te zeggen waarom ze zoveel had gelopen.

Nu begon de kater ongeduldig te worden , hoe durfde ze de king of te norhtern rogue territory te negeren . Hij lachte , niet dat hij het wou , het was altijd al een natuurlijke reactie van hem geweest op deze momenten . De poes glimlachte , tot matthias grote verbazing . Hij zuchtte misschien was het beter de poes even te laten rusten . "Ik zal wel kijken of ik wat te eten kan vinden ". Hij knipoogde vriendelijk. Hij sprong van de rots af en kwam met een harde klap neer "Au!"schreeuwde hij , zijn poot optillend "Leef nog!" voegde hij er snel aan toe . Hij rende wat dieper het struikgewas in tot hij een dikke muis vond . Het beestje was zo te zien mank en matthias ving hem met gemak . Hinkend van zijn val van net stapte hij terug naar de poes "Hier eet maar , dan ga ik zo wel verder met boos zijn !" zei hij glimlachend.

p.s hij is niet echt de "king" zo noem hij zichzelf aangezien hij leader is van een rogue group

'Ik zal wel kijken of ik wat te eten kan vinden,' zei de kater. Sweety glimlachte weer, haar ogen half gesloten. Ze wist niet goed waarom ze glimlachte. Misschien was het gewoon een reactie op het feit dat ze eindelijk katten gevonden had. Of was het alleen deze kat? In ieder geval, het was een kat. En dat maakt haar op dit moment heel gelukkig.
'Au!' Riep de kater toen. Sweety verstijfde even maar ontspande zich weer toen ze weer de stem van de kater hoorde. 'Leef nog!' Om een of andere reden moest ze daar wel om lachen. Ze wist weer niet waarom. Ze was best nors geworden in de loop van haar reis. Misschien was het weer een reactie op het vinden van een kat.
Even later kwam de kater terug. 'Hier eet maar, dan ga ik zo wel verder met boos zijn!' Sweety opende haar ogen en zag een muis liggen. Vermoeid en helemaal stijf ging ze zitten. het koste haar moeite, enorm veel moeite maar uiteindelijk zat ze. Half. Ze boog haar kop naar het dode diertje en begon gulzig met eten. Ze sloot genietend haar ogen. Zo'n lekkere muis had ze in geen tijden gegeten! Met smaak at ze de muis op. Het duurde best lang, aangezien elke hap en kauw energie koste en die had Sweety nauwelijks meer.
Toen de muis op was keek ze op naar de kater. Ze glimlachte weer zwakjes. Ze wilde iets zeggen maar toen merkte ze dat haar keel zo droog was dat ze er nauwelijks een geluid uit kon krijgen. Daarom knikte ze maar een paar keer als dank. Ze hoopte dat hij het zou begrijpen.

Matthias grijnsde , zijn blik verzacht toen hij zag hoe de poes gulzig haar muis opslokte . Hij probeerde hard zijn enthousiasme in te houden , dit was de eerste muis die hij ooit gevangen had !. Hij wou springen , dansen en schreeuwen en het in lukas pessimistische kop douwen ! . De witte kater had hem altijd gezegd niet te gaan jagen maar het was hem gelukt !. De poes knikte kort af , ze moest wel dorstig zijn bedacht de kater . Hij keek even rond , het was droog op rogue territory en water werd steeds schaarser . Hij slikte "Je bent vast dorstig ... ik denk dat ik hier ergens een plas water zag !". Weer rende en struikelde hij weg , ugh waarom was zijn vacht zo verdomme lang!. Na een tijdje van zoeken vond hij een kleine water plas . Hij greep wat mos en duwde het in het water . Lukas deed dit ook altijd als Emil of Matthias ziek waren dus het moest wel goed zijn . Lukas was een goede denker en erg intelligent , hij was altijd de heler geweest in het groepje en iedereen werd gestrest als de kater is zelf ziek was . Hij trippelde kalm verder met het druipende moes in zijn bek . Eindelijk was hij terug "Hier , de woestheid moet nog even opladen dus drink wat terwijl je wacht !"...

'Je bent vast dorstig... Ik denk dat ik hier ergens een plas water zag!' Sweety knikte. Ze had inderdaad erg dorst. De rode kater rende weer weg. De zwart-witte poes keek om zich heen. Het was anders soort gebied dan ze gewend was. Er waren hier geen schuren, tenminste, voor zover ze kon zien niet. De kater kwam weer terug. Hij had een stuk mos in zijn bek. Verbaasd keek de poes ernaar en toen zag ze dat het mos nat was. 'Hier, de woestheid moet nog even opladen dus drink wat terwijl je wacht!' Ze boog haar kop naar het mos en rook er voorzichtig aan. Waar ze opgegroeid was stroomde vlakbij een riviertje. Daar dronk ze altijd uit. Dus nat mos was nieuwe voor haar. Voorzichtig likte ze eraan en het koele water stroomde het bekje binnen. Ze zuchtte, dit was heerlijk. Ze voelde haar tong, dik van de droogte, langzaam vochtig worden en ook de rest van haar mond werd gevuld met heerlijk vers water. Ze slikte het door en ook haar keel deed minder pijn. Gulzig likte ze nog een paar keer het water op. Genietend sloot ze haar ogen.

Matthias ging zitten en genoot van het uitzicht , hij voelde zich hier thuis en die zin deed hem pijn het woord thuis al helemaal , hij was hier niet geboren . hij herinnerde het zich nog goed , de harde regen de flitsen in de lucht en het afschuwelijke geluid van donder . De angst die hij toen voelde voelde hij nu weer helemaal opnieuw . Hij zag weer voor zich hoe dat monster zijn vader doden , hoe zijn vader neer viel en zijn laatste blik op zijn zoon legde . Hij was nog maar drie manen , alleen een wees ! . Hij wist nog goed hoe het voelde om Lukas voor het eerst medelijden te zien hebben . Hij zuchtte hij en lukas moesten daar weg en zijn toen hierheen getrokken . Maar wat hij zich nog het beste kon herinneren waren zijn vaders laatste woorden "Blijf altijd lachen , zelfs in de donkerste tijden". Matthias lachte meteen , hij hoopte maar dat zijn ader trots was . Waarschijnlijk niet , hij faalde zijn groep bij elkaar te houden , hij faalde in het opvoeden van emil hij faalde... Zelfs nu was de kater aan het glimlachen , zoals altijd . "Nu je klaar bent is het nu tijd om boos te zijn , wat doe je hier !" zij hij luid

'Nu je klaar bent is het nu tijd om boos te zijn, wat doe je hier!' zei de kater luid. Sweety schrok en zette een paar wankele stapjes achteruit. Verschrikt keek ze naar de kater. Oh ja, zijn gebied...
Ze wilde iets zeggen maar haar keel was nog een beetje droog dus slikte ze nog een paar keer voordat ze aan haar zin begon. 'Ik eh... Ik reis,' zei ze. Haar stem klonk nog steeds zwak en vermoeid. Ze was al opgeknapt door de muis en het drinken, maar ze was nog lang niet sterk genoeg.
Ze keek de kater een beetje onzeker aan. Ze wist niet goed wat ze van hem moest verwachten. Hij wilde haar wel van zijn gebied af hebben maar hij had haar wel geholpen. Op zich was dat niet slecht, helemaal niet. Maar Sweety twijfelde een beetje. Moest ze deze kater nou wel of niet vertrouwen? Ze besloot in ieder geval niets te zeggen over haar verleden. Ze was op reis, en dat was alles. Als hij zou vragen waarom dan zou ze niets zeggen.

Hij probeerde zijn lach in te houden reizen ? "Waarom , en waarheen!" commandeerde hij zijn nagels over de rotsgrond schrapend . Het leven van zijn "familie" was in gevaar en hij zou niks laten gebeuren met hen . Ergens was hij trots op zichzelf maar ergens ook verward . Wat was er met haar dat zo bijzonder was ?

'Waarom, en waarheen!' vroeg de kater terwijl hij met zijn nagels over de rotsen schraapte. Sweety schudde haar hoofd. Ze wilde het niet vertellen. Ze had inmiddels wel geleerd dat als je iets over jezelf verteld het heel slecht kan aflopen, op verschillende manieren... Nee, ze vertrouwde de kater niet. En iemand die ze niet vertrouwde zou ze het zeker niet zeggen. En ook al zou ze de kater wel vertrouwen, dan nog twijfelde ze of ze het wel zal vertellen...
'Hoe heet je eigenlijk?' Vroeg ze. Haar stem klonk een beetje nors. Dat had ze ook geleerd tijdens haar reis. Als je lief en aardig doet kunnen katten veel eerde bij je komen. Ze wilde hen juist op afstand hebben zodat ze haar niet weer konden kwetsen... En dit was haar manier. Zolang je zelf niet zo aardig deed, deden andere dat ook niet tegen jou en bleven ze uit je buurt. Ergens was het wel vervelend als andere katten niet aardig tegen je doen. Maar dat moet dan maar...

Vragend staarde hij de poes aan , waarom wou de vreemdeling zijn naam . Hij slikte en glimlachte vriendelijk . Hij was gewend aan norsheid , de twee katten waarmee hij een grot deelde waren precies hetzelfde. "Ik ben Matthias the king !" zei hij trots zijn naam te kunnen verlengen "Maar wie ben jij !" zei hij nog altijd te luid voor woorden . Hij was altijd al luid geweest en het irriteerde de andere enorm . Hij lachte "Kom op ik redde net je leven meid dus tell me!"Hij keek de poes door dringend aan , onder dat verzwakte lelijke skelet zat duidelijk iets moois . Een mooie wit zwarte pels en heldere ogen . Deze poes was duidelijk niet altijd nors geweest . Onder haar dunnen vetloze vacht rimpelde spieren en ze had een vrij mooie glimlach . Nee zij vormde geen gevaar dat was duidelijk...

'Ik ben Matthias the king!' antwoordde de kater trots toen ze vroeg hoe hij heette. Sweety kon het niet helpen maar een glimlach verscheen op haar gezicht. Snel duwde ze haar mondhoeken weer naar beneden. Het had geen zin om nors te gaan doen terwijl je lacht... 'Maar wie ben jij!' Sweety twijfelde of ze haar naam wel moest zeggen. 'Kom op ik redde net je leven meid dus tell me!' Ze gaf toe, hij had haar leven wel gered, soort van. En wat kon het nou kwaad als ze haar naam zei. Maar dan ook alleen maar haar naam, niets anders. 'Sweety.'

De poes sprak vrij kort af "Sweety". Vragen branden in zijn drukke hoofd terwijl hij de poes glimlachend aankeek . Zou hij de duidelijk vermoeide poes opnemen in de groep ? . Nou ja , tot ze hersteld was . Lukas zou haar kunnen helpen , en emil zou het vast best vinden . Maar iets hield hem tegen , iets vreemds . Het was gevaarlijk hier zeker met Jack en Berwald , die hem wouden verslinden . Hij merkte dat hij de poes aan het aanstaren was , zou hij het doen , zou hij het echt doen . Hij slikte "Kom mee , dan gaan we ergens heen waar je kunt rusten en je voor een tijdje kunt blijven "zei hij vriendelijk en voor het eerst in jaren rustig .